Administracja Kościoła Katolickiego
Pontyfikat Jana Pawła II charakteryzował się, zdaniem krytyków, absolutyzacją i scentralizowaniem władzy, a więc odejściem od linii wyznaczonej przez Sobór watykański II, a także odejściem od zasady kolegialności podczas podejmowania decyzji.
Janowi Pawłowi II zarzucano też zbytnie uproszczenie i obniżenie standardu procedur beatyfikacji i kanonizacji, prowadzące do “inflacji błogosławionych i świętych” (Joseph Ratzinger). Krytykę wzbudziły beatyfikacja Piusa IX i ogłoszenie sługą Bożym Piusa XII.
Nie znalazło też zrozumienia “ręczne sterowanie” zakonami jezuitów, franciszkanów oraz karmelitanek bosych, którym Jan Paweł II, omijając wewnętrzne procedury, narzucił przewodników. Jeden z najpoważniejszych oponentów papieża wewnątrz Kościoła, Hans Küng (papież zabronił mu wykładania w imieniu Kościoła z powodu krytyki dogmatu o nieomylności papieża), stwierdził, że:
Kryterium wyznaczania biskupów nie jest duch ewangeliczny czy duszpasterska otwartość, ale całkowita lojalność względem linii partyjnej Rzymu.
Jan Paweł II krytykowany był również za styl pracy przez kardynałów Martiniego i Danneelsa, którzy na synodzie Biskupów w 2000 wskazywali, że trzeba zmienić sposób działania Kurii Rzymskiej i zastanowić się nad kadencyjnością papiestwa.
Podczas pontyfikatu Jana Pawła II wyciszona została afera Banco Ambrosiano, którą próbował wyjaśnić jego poprzednik Jan Paweł I, a główni jej uczestnicy uniknęli kary (m.in. abp Paul Marcinkus) bądź zginęli w tajemniczych okolicznościach.
Krytyka papieża Jana Pawła II pochodzi ze strony różnych osób oraz środowisk i dotyczy przede wszystkim kilku wybranych aspektów jego pontyfikatu i pracy duszpasterskiej.
Wśród źródeł krytyki wyróżnić należy przede wszystkim te spoza Kościoła katolickiego, czyli osoby i środowiska z nim niezwiązane lub takie, które od Kościoła odeszły albo zostały ekskomunikowane. W pierwszym przypadku krytyka zazwyczaj wynika z nieakceptowania katolickiej teologii moralnej w ogólności i konfrontowania jej z różnymi filozoficznymi systemami etycznymi. W drugim przypadku krytyka związana jest przeważnie z brakiem aprobaty dla hierarchicznego ustroju Kościoła, jego teologii eklezjalnej i władzy absolutnej papieża.
Głosy krytyczne pochodzące z wnętrza Kościoła katolickiego stanowią formę dyskusji bądź to teologicznej, dotyczącej spraw doktrynalnych, bądź też dyskusji kanonicznej, dotyczącej spraw organizacyjno-ustrojowych Kościoła. Analizę krytyki pochodzącej z wnętrza Kościoła należy rozpatrywać w kategorii posłuszeństwa – czy krytykujący, mimo głosu sprzeciwu, zachowywał zasady i doktrynę nadal obowiązujące.
Lista zarzutów padających pod adresem Jana Pawła II ma charakter ambiwalentny i bardzo zależy od źródeł krytyki. Z jednej strony papież określany jest jako twardy konserwatysta, a z drugiej krytykowany jako liberalny reformator. Wiele zarzutów stawianych Janowi Pawłowi II jest powtórzeniem zarzutów padających wobec jego poprzedników, zwłaszcza Pawła VI.
Stosunek do przestępstw seksualnych w Kościele
Pierwsze informacje o przypadkach molestowania dzieci przez duchownych stały się głośne już w roku 1992 w Irlandii. W proteście przeciwko próbom ukrywania skandalu piosenkarka Sinéad O’Connor podarła zdjęcie Jana Pawła II podczas programu telewizyjnego, do którego została zaproszona. Kolejne skandale dotyczyły księży sprawujących swoją posługę na terenie kilku innych krajów. W styczniu 2002 roku wybuchł głośny skandal dotyczący pedofilii wśród księży w Stanach Zjednoczonych. Kilka podobnych przypadków ujawniono również na terenie Kanady. Zarzuty miały tak poważny charakter, że o wieloletnie tuszowanie skandali seksualnych oskarżono też pięciu biskupów (Bernarda Law, Brendana Comiskeya, Josepha Symonsa, Anthony’ego O’Connella i Hansa Groëra).
Krytycy amerykańscy wskazują, że choć główny ciężar krytyki w sprawie księdza Lawrence’a Murphy’ego spadł na Benedykta XVI, to wówczas – jako prefekt Kongregacji Nauki Wiary – działał on niejako „z upoważnienia” Jana Pawła II. Murphy dopuścił się molestowania seksualnego dwustu chłopców ze szkoły dla głuchoniemych w Wisconsin.
W marcu 2002 roku Jan Paweł II przedstawił swoje stanowisko na ten temat w liście do księży z okazji Świąt Wielkanocnych:
Ponury skandal rzuca cień podejrzeń na wszystkich innych uczciwych księży, którzy pełnią swoją posługę z pełną uczciwością oraz często z heroicznym samopoświęceniem.
W kwietniu 2002 papież z Wadowic zwołał spotkanie kardynałów w sprawie oskarżeń o molestowanie. Na spotkaniu z młodzieżą w Toronto Jan Paweł II wyraził swój żal i wstyd wynikający z ujawnionych zdarzeń, ale podkreślił dobre intencje duchownych oraz zaapelował o wsparcie ich posługi:
„Krzywda wyrządzona przez kilku księży najmłodszym i najsłabszym wypełnia nas wszystkich głębokim uczuciem żalu i wstydu. Ale pomyślcie o większości duchownych, którzy pragną jedynie służyć oraz czynić dobro. Bądźcie z nimi blisko i wspierajcie ich.”
Wielu katolików było usatysfakcjonowanych słowami papieża. Przedstawiciele ofiar molestowania, jak Gary Bergeron, stwierdzili, że konieczne jest przeproszenie przez Jana Pawła II za błędy Kościoła ujawnione podczas wyjaśniania skandali seksualnych.
4 kwietnia 2010 brytyjski dziennik The Times podał, że Jan Paweł II wstrzymywał dochodzenie w sprawie swojego przyjaciela, austriackiego kardynała Hansa Hermanna Groëra, który miał dopuścić się molestowania nawet dwóch tysięcy chłopców. The Times ujawnia też, że papież promował pewnych wyższych dostojników Kościoła mimo zarzutów, że dopuszczali się oni czynów pedofilskich.
Jedna z ofiar Groëra, Michael Tfirst, twierdzi, że już od lat 70. powiadamiał o tej sprawie wyższe władze kościelne i że w 2004 Kościół wypłacił mu równowartość trzech tysięcy trzystu funtów w zamian za milczenie. Nie ma wątpliwości, iż Kardynał Ratzinger znał szczegóły raportów o przypadkach molestowania. Nie ma też wątpliwości, iż jego bezpośredni przełożony Jan Paweł II brał udział w systematycznym i zakrojonym na szeroką skalę procesie ich ukrywania, mówi Tfirst.
W marcu 2010 następca Groëra, kardynał Christoph Schönborn, publicznie skrytykował sposób, w jaki władze kościelne zajmowały się tym oraz innymi skandalami seksualnymi. Potępił grzeszne struktury wewnątrz Kościoła oraz sposoby wyciszania ofiar i odwracania wzroku od przypadków molestowania małoletnich. Według Schönborna Joseph Ratzinger, wówczas prefekt watykańskiej Kongregacji Nauki Wiary, próbował wszczynać dochodzenia w sprawie nadużyć. Jego wysiłki jednak blokował Watykan, co ma odniesienie do osoby Jana Pawła II.
Ksiądz Marcial Maciel, meksykański założyciel zgromadzenia religijnego Legion Chrystusa, molestował przynajmniej 30 dzieci i wiele kobiet, z którymi miał później potomków. Według Alejandro Espinozy, autora książki El ilusionista, Maciel uwodził bogate i bogobojne kobiety dla ich pieniędzy. Ksiądz zapewniał fundusze Watykanowi, za co papież uważał go za „przewodnika, wzór dla młodych”, a jego służbę za „ogromną, hojną i owocną kapłańską posługę”. Wojtyła chronił go przed wymiarem sprawiedliwości do końca życia, mimo że wiedział o jego przestępstwach . W 2004 Jan Paweł II pobłogosławił Maciela w Watykanie. Było to w czasie, gdy w jego sprawie, z polecenia kardynała Ratzingera, toczyło się dochodzenie kościelne. Rok po tym wydarzeniu, gdy kardynał został papieżem, Watykan polecił Macielowi prowadzenie wycofanego życia w modlitwie i pokucie i odsunął go od władzy w zgromadzeniu. Jednak podczas procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II pojawiła się kwestia relacji papieża z Macielem. Podczas procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II Kard. William Levada podkreślił, że nie ma dowodów, by papież z Polski wiedział o postępowaniach wobec Maciela. Zdaniem włoskiego dziennika Il Giornale słowa Levady “oczyszczają polskiego papieża ze stawianych mu zarzutów tuszowania skandalu pedofilii w Kościele.”
Janowi Pawłowi II zarzuca się też zignorowanie kontrowersji wokół Johna Magee, byłego sekretarza trzech papieży, w tym polskiego. Jan Paweł II w 1987 mianował go biskupem Cloyne. W marcu 2010 zmuszono Magee do ustąpienia. Autorzy niezależnego raportu uznali, iż milczenie biskupa w kwestii molestowania dzieci w powierzonej mu diecezji może w przyszłości narazić na szwank inne osoby małoletnie.
Źródło: pl.wikipedia.org
Zapraszam do dalszej lektury:
Krytyczne podsumowanie pontyfikatu Jana Pawła II http://www.racjonalista.pl/kk.php/s,1384
Cienie pontyfikatu Jana Pawła II http://www.racjonalista.pl/kk.php/s,325
Krytyka papieża Jana Pawła II http://pl.wikipedia.org/wiki/Krytyka_papie%C5%BCa_Jana_Paw%C5%82a_II
Przestępstwa i wykroczenia seksualne w Kościele katolickim pl.wikipedia.org/wiki/Przestępstwa_i_wykroczenia_seksualne_w_Kościele_katolickim